Tijdens de Covid-19 pandemie is ons bewustzijn van de eigen en gezamenlijke leefruimte gegroeid en geïntensiveerd. Mijn project is een artistiek onderzoek naar een fenomeen van het coronatijdperk; de geïmproviseerde toevluchtsoorden die mensen thuis in lock-down hebben ingericht vanuit de behoefte aan een eigen plek. Een eigen plek die opeens veel meer inhield.
De mensen namen op een nieuwe manier de regie over de ruimte in hun huis. Ze pasten ruimtes aan vanuit de door de actualiteit veranderde behoeftes, in relatie tot de herschikte publieke ruimte, plots ontoegankelijke plekken en situaties buitenshuis.

Om in beeld te brengen wat er gebeurde achter gesloten deuren, in de afzondering van de lock-down isolatie, heb ik middels sociale media, mijn vriendenkring en sociaal netwerk opgeroepen tot deelname aan mijn project.
Ik vroeg om fotodocumentatie van corona-bouwsels en verbouwingen. Verstopplekken, tijdelijke werkplekken, comfort-nesten, speelhutten; bouwsels van kinderen en volwassenen.
Hier begon een zoektocht naar een manier om intieme bouwsels en privéruimtes van anderen te kunnen ervaren, zonder ze ooit fysiek te kunnen betreden en zodanig de gedwongen afstand van de Covid-19 lock-downs te overbruggen.

De ingezamelde foto’s printte ik uit en nam ik als uitgangspunt voor collage-sculpturen. Ik vertaalde zodoende de door mensen zelf thuis gedocumenteerde plekken in mijn atelier weer van 2D naar 3D en interpreteerde wat ze bezielen. Buigend, vouwend, kreukelend, knippend, plakkend ontstond een vorm.
Vervolgens werden de driedimensionale collages vertaald naar tweedimensionale digitale versies door het middel van 3D scanning. Om de scans online te kunnen plaatsen werden ze nog vereenvoudigd.Elke vertaalslag tussen 2D, 3D en verschillende media had invloed op de structuur & textuur en zodanig op de details & vorm. Het genereerde daardoor nieuwe versies/interpretaties van de ruimtes.

De 3D scans maken de collages toegankelijk voor het publiek zonder ze in het echt te hebben ervaren.
Op de website kunnen ze worden bekeken in een online 3D-omgeving en via AR-technologie (Augmented Reality) geprojecteerd en beleefd worden in iemands eigen woonkamer.

Om dit technisch te kunnen verwezenlijken werk ik samen met collega-kunstenaars Heerko van der Kooij en José Miguel Biscaya. Het project heb ik kunnen opzetten dankzij de financiële ondersteuning van het Mondriaan Fonds , het AFK en het Amarte Fonds.

Het project groeide voort vanuit persoonlijke bijdrages van het publiek, ik, de kunstenaar, functioneerde als ontmoetingspunt – ik verzamelde het materiaal, bewerkte het en maakte het toegankelijk voor anderen, zodat het weer toegeëigend kan worden.

‘Corona bouwsels’ zie ik als lieux de mémoire(sites of memory) of Covid-19 jaren. Ze staan als ode en monument voor de gemeenschappelijke menselijke behoefte aan geborgenheid in afzondering, ingegeven door bewondering voor het menselijk vermogen om creatief om te gaan met beperkte ruimte.

Mijn beeldend onderzoek houdt zich bezig met het ‘vertalen’ van ruimtelijke waarneming tussen de dimensies van werkelijke ruimtes, weergave van ruimtes en digitale ruimte.
De werkproces is gericht op experimenteren met nieuwe technieken en hierbij verkennen de mogelijkheden in transformaties en interpretaties van ruimtelijkheid/ spatiality, stoffelijkheid/ materiality en tactiliteit / tactility .

During the Covid-19 pandemic, our awareness of our own and collective living space has intensified and grown.

My project is an artistic research into a phenomenon of the corona era; the improvised refuges that people have set up in their homes in lock-down, driven by the need for a place of their own. Own place that suddenly meant and entailed so much more.

People took control of the space in their home in a new way and made it to their liking based on their needs changed by current events, also in relation to the rearranged public space and suddenly inaccessible places and situations outside the home.

To map what was happening behind closed doors, in the seclusion of the lock-down isolation, I called on social media, in my circle of friends and social network to participate in my project. I have requested photo documentation of ‘Corona constructions and make-overs’. Hiding places, temporary workplaces, comfort nests, play huts; structures of children and adults.

What place at home did you retreat to? What did you need to come to yourself?

I started a search for a way to experience intimate structures and private spaces of others without ever being able to physically enter them, thereby bridging the enforced distance of the Covid-19 lock-downs. By sharing shelters built in isolation, by exploring and recognizing each other’s situation.

Working process.

I printed out the collected photos and used them as a source building material for collage sculptures. In this way, the private hide-outs documented by people themselves at home got translated in my studio from 2D back to 3D, their essence interpreted. By bending, folding, wrinkling, cutting, sticking, a shape takes form. I worked with varying sizes and materials in order to visualize the atmosphere in detail and to make it tactile.

Subsequently, the 3D spatial collages were translated into 2D digital version by means of 3D scanning. To be able to place the scans online, they were optimized (simplified).

Every translation between 2D, 3D and different media influenced the structure & texture, and thus the details & shape, generating new version/interpretation of the spaces.

3D scans make the collages accessible to the public without having experienced them in real. On the website they can be viewed in an online 3D environment. and via AR technology (Augmented Reality) they can be projected and experienced in someone’s own living room, facilitating virtual physical experience.

—

The project sets off from personal contributions of others/the public, I (the artist) function as a meeting point – I collect the material, process it and make it accessible to others so that it can be appropriated again. I see ‘Corona constructions’ as lieux de mémoire (sites of memory) of Covid-19 years. They stand as an ode/monument to the common human need for security in seclusion, inspired by admiration for the human ability to deal creatively with limited space.

Underlying fascination

My visual research is concerned with ‘translating’ spatial perception between the dimensions of real spaces, representation of spaces and digital space.

The work process is aimed at experimenting with new techniques and exploring the possibilities in transformations and interpretations of spatiality, materiality and tactility.

To achieve this technically, I work together with fellow artists Heerko van der Kooij and José Miguel Biscaya. I was able to set up the project thanks to the financial support of the Mondriaan Fund, the Amsterdam Fund for the Arts and the Amarte Fund.